Turbulent.

Ik ben geen " in situatie blijven hang persoon" ;-). Maar er is toch een bagage die ik graag in licht gewicht vorm wil dragen, en geen zware bepakking. Ik hoef geen shit mee te zeulen.

Je hebt shit, dealt ermee...verwerkt het en moet het loslaten.

Das makkelijk opgeschreven, doen is iets lastiger maar omdat ik geen " hang in situatie persoon ben" lukt het me allemaal aardig.

Maar er komt een moment dat de bagage zo groot is dat gewoon loslaten niet genoeg is......

Dat gewoon loslaten, is nu meer, ik moet er meer mee doen, deal met situaties die zwaar op de maag liggen, en elk afzonderlijk niet, maar tezamen vormen ze een blokje gips, beton wil ik niet zeggen want beton wordt geen pulver maar gips wel.

En ja, wat bazel ik allemaal..

Een druppel is er geweest die de emmer deed vullen, niet overlopen want ik heb er nog controle over. Maar vol is de emmer wel en ik moet snel ruimte maken voor een nieuwe druppel.

Veel emoties zijn op mijn pad gekomen de laatste 2 jaar en altijd gooi ik de schouders eronder en zie ik een lichtpuntje. 

Maar het puntje was zwak en ik blijf zoeken naar meer en de balans komt dan ook wel weer terug.

Hoeveel kun je aan..hoeveel kun je hebben. Ach genoeg dus en als ik maar open blijf staan, en blijf geven dan komen mensen mij ook tegemoet.

En zal de balans vanzelf weer terug komen.

Wel denk ik na over de toekomst en vraag ik me af welke richting ik op ga.

Mijn hart ligt bij honden, maar dat kan ik ruim invullen.

Vroeger trainde ik iets minder en liep uren door de limburgse te wandelen.

Heel wat plekjes en paden heb ik bewandelt in mijn uppie met mijn honden.

Misschien moet ik me dit weer es eigen maken. Een begin maak ik einde deze maand met Femke als we een weekend naar de Ardennen gaan.

Ik wandel graag en mijmer graag met mijn doggies.  Trainen stroomt door mijn aderen maar mss kan ik dat verleggen door mezelf te verplichten om " buiten" trainobjecten te vinden..

Kortom ik probeer los te laten. De bagage af te koppelen en zoeken naar wat ik wil.

Ka..